Көп уақыт бір нәрсені уайымдай берсең, ақыры уайымдап шаршайды екенсің. Бір адамды сағына берсең, күте берсең, бір өзгеріс болады ау деп үміттене берсең, бүгін емес, ертеңнің келуін асықтырсаң – өмір зымырап өте береді, ал сен сол қалпы рухани комада жата бересің. Одан да жалығасың, ол да бір күні мазаңды алады, ап ауыр жүктен арылғың келеді. Физикалық тұрғыда өзіңді зілдей ауыр бетон плитаның астында жатқандай сезінесің. БОЛДЫ! 
Міне, ақырындап комадан шыға бастаған сияқтымын. Жаңа оянған адам ұқсап, көзімнің алдында бәрі бұлдырап тұр. Қайда жүру керек, қандай мақсат қою  керек, қандай армандар ойлап табу керек, кімге арқа сүйеп, кіммен бірге болашаққа тіке қарау керек деген сияқты ойлар пайда болды. Жүрісім әлсіз, армандар алақандай ғана, тірек – ноль. Бірақ, тірек болғысы келетіндей адам бар сияқты. Оны уақыт көрсетеді. АЛЛА біледі, алдымда не күтіп тұрғанын.
Мынаны жылайын деп жазып отырған жоқпын. Ішімдегіні тарқатып, шамалы жеңілдеп қалайын дегенім ғой. Әйтпесе, жылайтындай жас та қалмады. Тек өкініш бар… Бірақ,ол тек АЛЛАға аян. Адамға оны түсіну үшін менің орнымда болу керек, әйтпесе, ұғу тіпті мүмкін емес.
Біраз нәрсе жоспарымда тұр, соларды іске асыру керек еді… Бұйырса соған көшетін шығармын.
 
З.Ы. Керекинфоға жазабайтын шығармын енді. Бір түрлі жат сезініп қалыдм. Ювижнге тіркелдім.  

Posted by on Қазан 19, 2011 in Жолданбаған хаттар.., анау-мынау :), ой толқын and tagged , , , , , , .

1 пікір

1 responses »

  1. 12aikon1986 айтады:
    Қазан 20, 2011, 10:11 тд

    Уақыт бәрін емдейді екен…

    Жауап беру

Пікір қалдыру